Osmanbey apartmanında oturan ailelerin komşulukları çok eskiye dayanıyordu. Sudenaz hanımın çocukları Türkan hanımın evinde, elinde büyümüştü. Yakın memleketli oldukları için kültürel birliktelikleri de çok fazlaydı. Yıllar boyu yedikleri-içtikleri ayrı gitmemiş ve kardeş gibi olmuşlardı. Diğer bir komşu İmran hanımdı. Mizaç olarak çok sıcakkanlı olmasa da, o da diğer arkadaşlarına yakındı ve iyi komşuluk yapmak için elinden gelen özeni gösteriyordu. En alt katta ise Iraz hanım vardı. Onun çok büyük ailevî problemleri olduğundan bir türlü komşularına istediği vakitleri ayıramıyor ve bu yüzden çok üzülüyordu... Ailesini bölüp parçalamak isteyenler Iraz hanımın bütün hayatını alt-üst ediyor ve onu huzursuzluğun en dip kuyularına hapsediyorlardı. Biraz ilerde oturan Melek hanım bu komşuların birlikteliğini çok sever ve hep onlara özenirdi. Onunda bir zamanlar bu apartmanda oturmuşluğu vardı ve eski günleri hatırlayınca gözleri doluverirdi. Bu apartmanda komşuluk bir başkaydı.
