Anne olmak ne zor...

 

 Merhaba,
Çocuk yetiştirmek ne kadar zor. Şu anda çocuklarım olanca güçleriyle çekyatlarda zıplıyorlar. Çekyatlar eski olduğu için yaylarından çıkan gürültü bir tarafa, bağırış-çığırış apartmanda küçük bir deprem havasına sebep oluyor...

  Sanırım bu apartmanın tarihinde burada yaşamış, yaşayacak en gürültücü aileyiz. O kadar sakin bir apartmanda oturuyorumki girerken-çıkarken birileri ile karşılaşmasam sanacağımki burada kimse oturmuyor. Eminim bizden nefret ediyorlar:) Çok aradım 1.kat dükkan üstü daire ama bir türlü bizim taşınma aralıklarımızda denk gelmedi. Tam taşındım, bir hafta sonra karşımdan dükkan üstü bir daire kiralık...Nasip işte.
  Ben çok huzursuz oluyorum, başka insanları rahatsız etmenin duygusu bile beni çok yıpratıyor. Ne kadar gürültücü olduğumuzu anlayabilmenize ihtimal veremiyorum. Çünkü ben henüz geniiiş çevremde bizim gibi bir aile görmedim, duymadım...Dış kapıyı açtığım andaki derîn sessizliği bozmamız 2 saniye. Apartmandan çıkıp biraz uzaklaştığımda ise her defasında çocuklara kızıyorum. Asansörden eve özel bir fanus yaptırıp çocukları oradan oraya, oradan oraya sessizce geçirmek istiyorum...
   Anne olmak şu anda neyi gerektiriyor. Şeytanı dinlemeyeceğim,dinlemeyeceğim:) Dinlesem...neyse o fasla hiiç girmeyelim.
   Benim asıl sorunum, şu herkesin bir fikrinin olduğu ödül-ceza konusu zaten. Bir zaman aylarca ödülü de cezayı da hayatımızdan çıkarmaya çalışırken, aniden kendimi ceza veya ödül verme sözlerini kullanırken buluyordum...Bu günlerde ise malesef böyle bir çabam bile yok. Kullanmamaya çalışıp artık başvurduğum zamanlar da oluyor. Yanlış yaptığımı biliyorum. Ama kesin benim çocukluğuma inmek lazım. Bu konularda ne kadar istikrarsızım. Yazık bana...

   Benbir anneyim. Şu anda sinirden deli olmuş, gözü dönmüş, ama yine de sabretmeye çalışan zavallı bir anne...ah birde çocuklarım bana acısa:) Kesin atacaklar bizi bu evden. Yakında taşınırım ben, görürsünüz.
   Hoşçakalın, sakin bir gün dilerim size. Görüşmek üzere inşallah.