Anne olabilmek...

 Merhaba,
Bu hafta kalabalık denilebilecek bir toplantıda arkadaşlarımla buluştum.Bütün süre boyunca konuştuğumuz konuları özetlersek;

. çocukların hastalıklarından,
. ne kadar yorulduğumuzdan,
. üzüldüğümüzden,
. uykusuzluğumuzdan,
. sıkıntılı anlarımızdan,
. eşlerimizin bizi anlamadığından,
. yeterli değeri vermediğinden,
. yeteri kadar takdir etmediğinden,
. çocuklarla gereğince ilgilenmediğinden,
. vakitlerini başka gereksiz şeylerle heba ettiklerinden,
. çocukların durumunun giderek kötüleştiğinden,
. artık söz dinlemediklerinden,
. yaptıkları tüm yaramaz işlerden 


ve daha nelerden bahsettik durduk.
Güya deşarj olduk, belki içimizi döktük, belki tatmin olduk...
Bilemiyorum. Ama gün sonunda şunları hissettim;
Biz anneyiz ya; kimse elimize su dökemez...
Çocuğumuz var ya, işte onu biz doğurduğumuza göre çocuğumuz bizim her dediğimizi dediğimiz şekilde yapacak, hiç "gık" demeyecek, itiraz etmeyecek, mum misali önümüzde eriyecek.

"Evet" en çok kullandığı kelimesi olurken, "hayır" lügatinde bulunmayacak.
Bize "anneciğim" derken sevgiyle gözümüzün içine bakacak.

Okula gidiyorsa derslerini yapacak, çalışkan, temiz, tutumlu, düzenli, akıllı, başarılı, terbiyeli, özgüvenli, yerine göre konuşkan, yerine göre susan, pısırık olmayan bir çocuk olup, tüm bunları anlayacak.

Okula gitmiyorsa oyuncaklarını her zaman kendisi toplayacak, elbiselerini kendisi giyinecek, kendisi çıkaracak. 
Kardeşiyle kavga etmeyecek, gürültü yapmayacak, bize asla ama asla bağırmayacak. 

Fazla televizyon seyretmeyecek, el becerileriyle ilgilenip ortaya bir çırpıda sanat eserleri çıkaracak.
Çok daha küçükse çok ağlamayacak, çok hasta olmayacak, çok mızmızlanmayacak, nazlanmayacak.
Hep gülecek, gülücükler dağıtacak, mutlu olacak, oyun yapacak.

Yedirdiğini hemen yiyecek. Asla "ık-gık" demeyecek, hiç bir şey seçmeyecek, yutacak. 
Oyuncaklarıyla oynayacak, kendi başına oyalanacak, kimin kucağına verilirse hiç garipsemeden hemen arkadaş olacak.

Hemen yürüyecek, düşmeyecek.
Hemen konuşacak ama kekelemeyecek. 
Bu arada asla kabız olmayacak.
Kesinlikle ishal de olmayacak..

Ortalığı dağıtmayacak, çekmeceleri karıştırmayacak, elini asla sıkıştırmayacak, köşelere çarpmayacak, soğuk yerlere basmayacak.

Eğer okurken bile içinize fenalık geldiyse...evet haklısınız annelik bu değil.
Bir an önce toparlanıp şu şikayet huyumuzu bir kenara bırakmalıyız diye düşündüm. 

Annelik çok özel bir bağ. 
Yukarıda özetlediğim haliyle düşünmek ve dışarıya bunu hissettirmek bu bağın zayıflamasına ve karşılık bekleme duygusuna itiyor insanı.

Umarım biz anneler çocuklarımızı bütün önyargılarımızdan arınmış bir halde, kucağımıza aldığımız ilk günlerin özen ve heyecanıyla büyütürüz.

Hatırlıyor musunuz, ilk kucağınıza geldiklerinde neler hissettiğinizi?
Çocuğumuz hiç değişmedi aslında, sadece kucağımıza bir kundak içinde sığamıyor o kadar. Hala bize ilk günkü gibi muhtaç.

O bir hamurdu ve biz ona bir şekil verdik. 

Memnun olup olmadığımıza karar vermeden önce kendimizi iyice bir yoklayalım.
Anne olabilmek...
Bunun neresindeyiz bir bakalım.
Hoşçakalın.