Arap saçı duygular...

Annelik Nedir,

Nedir  annelik?

Bilmek mi? Duymak mı? Görmek mi? Hissetmek mi?

Sıkıldınız mı benden, bu yazdıklarımdan, bu karmaşadan bilmem…

Ben ise bunu yazmadan neden duramadım onu da bilmem…

Bu gün bilgisayarımın interneti kesikti… 

Dünden sıkıntılar vardı yüreğimde…

Sıkılmadım, devam ettim günlük işlerime…

Bir ara içim daraldı, aradım eşimi, cebinde olup olmadığını bilmediğim bir miktar  parayı birine sadaka versin diye…

İnternetim olsaydı belki sıkılmazdım, daralmazdı yüreğim bilemiyorum…

Oda anlamış olacak halimi, tamam dedi, başka bir şey diyemedi…

Saat 13.00…aradan yarım saat  geçti-geçmedi  oğlum seslendi bana…

‘Anne bak arabalar’…

Dün yaptıkları yaramazlıktan dolayı bütün oyuncakları topladım, kaldırdım…

Araba? Ne arabası? Oyuncak yok! 

Duyduğum ses derinden gelince hemen gittim sese doğru.

Oğlum yatak odasının camının önüne bir tabure koymuş… camı açmış… beline kadar sarkmış… ayakları tabureye basmıyor...

anne bak arabalar diyor…

5. Kattayım ben…

Annelik nedir dostlar?

Bayılmadan önce atılması çok sıradan olan o iki adımı arşına benzetmek midir?

Evet soğukkanlılık dedikleri şeye sahip olmak için Allah’tan bir saniyenin binde biri kadar bir zamanda yardım isteyip, oğlumu arkasından tutabildim…

………….

Sadaka vermek lazım…

Her işte bir hayır olduğunu bilmek lazım…

Ben kırılan, dökülen ne olursa olsun, ne üzülürüm, ne düşünürüm…Ömrü o kadarmış der, geçerim. Beni tanıyanlar bu yönümü çok abartılı bulurlar, ama ben gayet memnunum bu halimden. Eşyanın bile, her şeyin, bir ömrü vardır, buna inanırım. 

Vadesi doldu mu gider, ya yanar, ya kırılır, ya eskir…

Ama dün yeni temizlik yapmış, yorgun biri olarak, vitrin aşağı inince, ortalığın tekrar temizlenmesine canım sıkıldığından olacak, çocuklara hiç yapmadığım şekilde ceza verdim… Oyuncak kaldırmak… o anda aklıma geldi ve gittim o hırsla hepsini topladım…

Oğlum seslendiği an ilk olarak ortalıkta oyuncak olmadığı geldi aklıma… 

Çünkü sabahtan beri ‘acaba çok mu abarttım’ diye düşünmekteydim…

Başka bir zaman bu cümleye o kadar dikkat kesilmeyebilirdim...

Yine eşimi aradığım an, sıkıldığım bir andı ve aklıma dün yaşadıklarım gelince… “az sadaka çok belayı önler” sözünden dolayı “sadaka” geldi… bunu da bilemiyorum…

Neden bunu o an istedim gerçekten bilemiyorum…

O anı düşünürken hala dizlerim titremekte…

Annelik nedir ey dostlar…?

Allah’ım sen ne büyüksün!

Benim gibi bir âcizin bile hissetmesini sağladığın için sana şükürler olsun.

Annelik hissetmektir…

Ya hissedemeseydim? diye düşünmeden, daha doğrusu düşünmek bile istemeden hissetmeye devam etmeyi dilemektir, dilenmektir…

Hissedin…sevdiklerinizi…hayatı…yaşadıklarınızı…

Anne olmak için değil, hayat bulmak için…huzur tatmak için.

…………

İki saat önce dün bahsettiğim arkadaşım aradı…

Unutmamış beni, oradayken beni unut demiştim oysa…

Akşam namazından sonra benim için tavaf yapmış…

Şu anda karşımda Kabe var dedi...

O sırada mutfaktaydım, söyleyecek söz bulamadım...düşüncelere daldım...
Şuurum gitti bir an ya da ben öyle sandım.

Balkondan ay’ı görüyorum, berrak, duru…

Gözlerimden ise yaşlar süzülüyor, oldukça günahkar...Hayallere belki de bir seraba daldım........

Çok büyük bir gafletle, 'ben şu an ay' a bakıyorum, canım ay’ı sen de görüyor musun?' dedim…demeyi istedim...

Bu bizim o dostumla uzak yerlerde olsak ta aramızdaki çok özel bir söz…

Yani o başka bir şehirde olsa, ben başka yerde, akşam konuşuyorsak, biraz dertliysek bir de, bir de ay varsa gökte, baktın mı ay’a deriz...

Yani seninle aynı şeye bakmak güzel, ayrı yerlerde olsak ta, bizi ay buluşturuyor gibisinden. 15 yıllık bir geçmişi var bu sözün, anlayın… 

....

Bu serabın içinden;
Dedi ki…canım ne ay’ı!!!

Karşımda bir güneş var…

Ama bu güneşi sen daha görmedin…

Görürsen sanırım aşık olacaksın…

Ben seni unutmadım ama, sen beni kesin unutacaksın…

………..

bu yazı ile üç nokta kullanma rekoru kırdım, bağışlayın...

ifade edemediğim duygular var içimde...

selam ve dua ile...