Salıncaklı ev

Bir anı daha benbirden size...
Bunu anlatmamın bir sebebi var, onu ileride bir gün yazacağım inşallah...
..................

O yaz anneannemin evindeydim.
Anlatayım, bi zahmet dinleyin...
Anneannemin 3 katlı ahşap evini koşarak yıkmaya çalışan kuzenlerle beraberdik...
Biz koşarken ev sallanır, ardından dedem bize bağırırdı.
Anneannem bağırmazdı, o yüzden evi ona isnad ederdik. Hiç dedemin evi demezdik...ev hep anneannemin eviydi.

Fedakardı, yaşmağını taktığı başında ağarmamış saç yoktu, ama yüzü fazla kırışmamıştı anneannemin. Güzeldi, hızlıydı, becerikliydi. Eteğinin önüne bir peştamal takar, öyle iş yapardı.
Dedemin evin tavanı niyetine sıra sıra dizdiği kütük ağaçlara ip bağlayıp, bize salıncak yapacak kadar da cesur...
Salıncağa oturunca nerede olduğumuzu unutur, ayaklarımızı tavana değdirip, midemiz bulanmaya başlayınca inerdik...
Evin en güzel yeriydi salıncak. 10 metre ya da 20 metreydi yüksekliği, Ömer 30 dedi ama, o kadar da değil biliyorum.
Belki 25 olabilir. Çok yüksekti, heyecanlıydı birde...

Severdim anneannemi, oda bizi severdi.
Yanına gelince özgür hissederdik kendimizi. Her yaz kuzenlerle burada buluşurduk. Hepimizin kış boyu özenle biriktirdiği yarı-yalan, yarı-gerçek onlarca hikayesi vardı.
Sayılı günler geceler boyu anlatılan, ama bitirilemeyen nede tatlı hikayelerdi...
Ben ne dinlemeye, ne anlatmaya doyamadan, ne de çabuk büyüdüm...anlayamadan.
.....
Daha geleli bir kaç gün olmuş, yorulmuşum çelik-çomak sallamaktan...
Camdan bakıyorum, akşam hangi oyunu oynamadan eve girmeyeyim diye düşünüyorum.
Ama sokakta var bir hareket...
Kalbim duracak, neler oluyor, Allah'ım ne olur yardım et.
Ok gibi fırladım lastik pabucun biri elimde, biri ayağımda. Anneannem arkamdan bağırıyor "dur anan kızar" derken ,ben çoktan sokağın ortasındaydım...

Oda ne? Mahalleden bir kız, almış eline tahta bir kasa, içine koymuş bir-iki eşya...
"Ne yapcan ki bunlarla" dedim.
Ben misafirim ya burada, cesaret bende! Kimse sormuyor, bekliyor öyle...
Belli, merak etmişler de kızın başına gelmişler, kalabalık etmişler.
Benden sonra herkes sordu, ne yapcan? Satıcam demez mi?
Kız da bir ciddiyet, bir eda...
Kaç kuruşa?
50 kuruş bu, 50 bu, bu 60 kuruş...
Ne yani gerçek mi satcan?
Nasıl satcan?
Kız benle aynı yaş, ama mahalleden.
Ben misafirim ya, hemde istanbuldan...bana gıcık olmuş belli.
"Sana ne, benim değil mi satarım" dedi.
Oyuncakları koymuş kasaya, bir de fiyaka!
-tek senin mi var oyuncağın, eşyan!
Benim de var."dedim.
Senin neyin varmış, ha, anneannene oyuncak mı getirdin?
Kafam kıza fena bozuldu.
Yooo...ama var işte, getirince görürsün.
Lastik ayakkabılarımı yeni giymiştim ki, çıkardım girdim eve.
Surat beş karış geçtim camın önüne.
Başladım düşünmeye...
Aklım dedemin kilitli çekmecesinde, anneannemin dolabında, mutfağında, tavan arasında.
"Ne satabilirim" soruların şâhı olmuş, düşünmekteyim...
Dayımın okumaya gitmezden evvel topladığı eşyalar vardı bir yerlerde.
Anneannem ıvır-zıvır demişti hepsine... Düşündüm de bana da tam ıvır-zıvır lazımdı.
Camdan bir daha baktım.
Kız hala orada ve başı kalabalık, kim bilir neler sattı...
Ahhh hemen bir çare bulmalı.
Başında bir sürü çocuk, ne işleri var?
Sanki bakacak bir şey mi var? İki tane kıytırık oyuncak. Asıl bombayı ben patlatacağım şimdi, de, bu ıvır zıvır kimseye göstermeden bu evden nasıl çıkacak?
Tam o sırada anneannem aklımdan geçenleri anlıyor... "şişt ne yapıyorsun" diye sorup, ardından meraklı bir bakış fırlatıyor.
"Hiiiç" diyorum tabiki.
Ne desem? Biricik oğlunun eşyalarını götürüp 50 kuruşa yolun ortasında satacağım mı diyeyim?
O kadar cesur değilim...
Ama dürüstlüğüm tuttu, "anneanne ben bunları alabilir miyim?" dedim, en uslu halimle. Görende beni sanar bir şey yapacak...Nerden bilsin götürüp satacak?
Acıdı bana anneannem.
"Al bakalım, ama dayın duymasın, hatıra saklar onları..."
Sonra gözleri yaşlara bürünerek, "amaaan, nereden fark edecek, bir daha bu eve ne zaman gelecekte fark edecek dedi...üzülerek..."
Başka zaman olsa anneanneme hiç kıyamazdım, ama akşam olmadan bu raundu o mahallenin kızına kaptıramazdım.
O anki sevincimle beraber bulduğum bir leğeni aldığım gibi soluğum kesildi de, naylon ayakkabılarımı yine tam giyinemedim.
Gittim kızın yanına, akşam olmak üzere...
"Ben geldim hey!"
"Ben sattım her şeyi, sen ne geldin?
Bak 1.5 liram var."
Nasıl yani sattın mı her şeyi...dedim.
Evet bak parama.
Avucunu uzattı, bir sürü demir para, o an gümüş gibi geldi gözüme...
Sen ne getirdin?
Hiiiç bunları...Dayımın eşyalarını.
O zamanlar hiiiç demek çok şey demekti.
Anlayanlar bilirdi.
Bir bozuk kırmızı lamba, bir kemik misket, bir arkadan basmalı tükenmez kalem.
Ama bu ona saydığım, söylediğim...
bana göre o an lamba bir yakut, misket bir elmas, kalemde sanki sihirliydi...
O kadar kıymetliydi, değerliydi.
Kaça satacaksın?
"Bu 50, bu 50, bu 50" dedim gür sesle.
İyi al parayı, sat bana dedi.
Nasıl yani, alacak mısın hepsini?
"Evet" dedi ukala kız, benim param değil mi, alacağım...
Normalde o kıza hiç bir şey satmazdım da...şimdi bu eşyalar anneannemi üzüyor, baktıkça dayım aklına geliyor,  bir de anneanneme para lazım...
Onu belki dayımın yanına bile götürürüm...
İyi bende sattım o zaman...
Aldım 1.5 lirayı, koydum cebime.
Vereceğim anneanneme, ama 1 külah çekirdeği hak etmedim mi?
30 kuruşa gittim aldım.
Alırken bakkal amca bana leblebi tozundan bahsetti, biliyorum gerçi ama, "içinden küçük oyuncak çıkıyor" diyince sırf bir daha satacak bir şeylerim daha olsun diye, 2 pakette ondan aldım .
O ucuz, tanesi 25 kuruş, 2 paket etti 50, birde çekirdek, gitti 80 kuruşum.
Ahhhh...kendi paramı harcamak ne güzel.
Merak etme anneanne ben bu işi ilerleticem, değil ankara, seni o çok istediğin hacca bile götürücem.
Amaaa, ondan önce, ne satsam, ne satsam?
Evde olsaydım şimdi neler bulurdum satacak.
Dedemin çekmecesinde var mıdır acep bu çocuklara göre oyuncak?
Anneannemin kurduğu salıncaktayım.
Sallanırken aklım hep bunda, neler satarım...neler satarım...
sabah olunca başka çocuklar neler satacak?
Sallanıyorum...
Ah bu salıncak.
Ayaklarım tavana değiyor, dedem bu kez kesin çok kızacak...
........