büyük çocuklar, küçük çocuklar...

  

 Yıllar önceydi, hani bahsetmiştim ya Betül’den, o zamanlardaydım henüz…
11 yaşındaydım, küçüktüm, ama şimdinin çocuklarına göre çoook büyüktüm.

  İstanbul’da bir kenar mahallede oturuyorduk. Evimiz kocaman bir bahçenin içindeydi, o kadar büyüktü ki bahçe, kapısından girdiğim andan itibaren 4-5 dakikada eve varabiliyordum.

 Yok yok çiftlik evi falan değildi, ama bahçesi büyüktü işte… Bahçeyle boydan boya kesişen duvar mahallenin en zengin kişisinin evinin duvarıydı. Diğer duvar ise sanayi duvarı. Sıkışmış kalmıştık arada… Bir tarafta adını çokça duyduğumuz, güya mesafe olarak yakın olduğumuz, hatta dip dibe olduğumuz, ama asla adım dahi atamadığımız, ağzımıza alamadığımız bir zenginlik, bir tarafta da pis mi pis hurda dükkanlarının olduğu hurdacılar sitesinin duvarı  vardı… evet sıkışmış kalmıştık.

 Sabahları okula gitmek için kalkmak en büyük mutluluktu, ama evden çıkarken öyle bir korku kaplardı ki yüreğimi… Kardeşlerimin elini sıkı sıkı tutardım.  Bahçe duvarı boyunca yürürken; zengin evinin bağlı olmayan kurt köpeği ‘toni’ her sabah en enerjik haliyle bizi bahçeden uğurlardı… Her sabah o köpeğin havlamasıyla ve onun korkusuyla o bahçeden çıkar, çıkınca kalp atışlarımızın normale dönmesi okula kadar sürer, okulda ise bu defa başka şeylerle kalbimiz atmaya başlardı. Toni o kadar korkunç bir köpekti ki, duvarların en aşağı, 1.5 metre yüksek ve demir dikenli tel ile çıkıntılı olmasına rağmen bize hep orayı aşacakmış gibi gelirdi.

 Babama konuyu kaç defa açtık hatırlamıyorum, ama fazla olacağını da sanmıyorum… Biz gerçekten duyarlı çocuklardık, kaştan gözden anlardık…

Annem dur dedi mi dururduk, bi daha sormaz, ikilemez, hele hiç üçlemezdik.

Bir kaç kere gidip; ‘köpeğinizi bağlar mısınız, çocuklar çok korkuyor’ diye uyardığı zenginlerden ters cevap alınca, haliyle mahallenin imamı olarak kalbi oldukça kırılmıştı babamın… Annem söylemişti bunu, kendinden hiç duymadık.

‘Bir daha söylemem’ dedi, ‘korkmayın. Ne var korkacak’… Tamam dedik, üzer miyiz babamızı, her sabah okula gitmeye devam ettik, korkmadık baba, korkmak ne kelime, korkudan öldük, ama sana bir şey belli etmedik… Birbirimizin elini daha sıkı tuttuk…öyle gittik.          

  O zenginlere küçük yüreğimle nasıl kızmışsam o zaman, köpekten çok onların hareketleri yaralamış beni, şimdi anlıyorum. Şimdi anlıyorum zengin olanların etrafına ördükleri duvarların ne kadar yüksek olduğunu ve meselenin sadece toni olmadığını...

O demir tellerden aşamasa da toni, benim hayatımda 23 yıldır dehşet saçan bir köpek olarak, hafızamda haddini çoktan aşmış durumda...  

 Ama aradan yıllar geçse de  maalesef bir köpek görünce 10 metre ileri kaçıyor ve her köpekte aynı tepkiyi veriyorum. Bu bir fino bile olsa… Çocuklarıma hayvan sevgisini aşılamaya çalışmadım, sadece korkutmadım…Çünkü biliyorum, korku en büyük düşman, bir kere gözünüze girdi mi, bir daha çıkarana aşk olsun. 

 Bir köpek üzerime yürüdü dün akşam, havladı sadece, ama ben toniyi yâd ettim yine. Kalbim deli gibi attı, ellerim terledi, yüzüm kızardı…tansiyonum kesin fırladı. Çocuklarımın yanında oldu mu bir de ne yapacağımı şaşırıyorum, korksam direk kötü örnek, korkmasam kendime hakim olmak; refleks dediğiniz şeyin anlığından ibaret...dişlerimi sıkarak bildiğim duaları okuyarak atlattım bu akşamı da...             Birinin yaptığı gereksiz, hem de aptalca ve bencilce yaptığı bir şey yüzünden, başka insanların hayatları nasıl şekillenir konulu bir makale olabilir bu! 

Ne kadar istesem de bu korkuyu atamıyorum üstümden, o kadar çok şeyle bağlantı kuruyor ki o anda beynim, hafızam ve geçmişim önüme geliveriyor…Babam, okulum, abim, okul yolu, kardeşim…toni…

 Zenginlik değil kızdığım; düşüncesizlik, saygısızlık…bu tam iki sene sürdü desem. Bir de sadece okul değil ki, bunun bir de bakkalı var, eh artık onu da siz düşünün…yazık abim daha çok giderdi bakkala, ama ben gelişlerini de bilirim…Her çocuk bakkala giderken mutlu olurdu belki; biz iki kere mutsuz olurduk, hem toni var, hem de para yok…

 Ah be! Allah’ım dünyada yaşayan tüm insanlara insaf ver…Ben bir köpek olayını bu kadar yad ediyor ve hatırlıyorsam, bu denli canlıysa hafızamda, her duyduğum ses beni en az 20 yıl önceye götürüyorsa, ya ‘savaş çocukları’…onlar ne yapacaklar…

Hayatlarını nasıl devam ettirecek, neleri hatırlayarak yaşayacaklar.

Çocuklarımızın ne büyük nimetler içinde olduğunun farkında mıyız bilemiyorum,    ama benim farkında olduğum bir şey daha var ki…bizim çocuklarımız küçük…hep küçük…çevremde büyük çocuk yetiştiren kimse yok, şimdi bu yazıyı okuyanlar arasında vardır belki…bilemem.

Ey anneler, büyük çocuklar yetiştirmek istiyorum ben…olgun, anlayışlı, şikayeti bir meziyet bilmeyen, çözüm üretebilen, tamam benim kadar aciz olmasın, derdini anlatsın ama, olmayınca da, olmamayı kabullenebilen…büyük çocuklar.

Sadece acı mı, fakirlik mi, yokluk mu büyük çocuk yetiştirmek için uygun zeminler…

 Ben yeterince acı çektim, yokluk gördüm, onlar görmesin isterken yüreğim…acıyı onlara tattırmak, yokluğu göstermek mi gerekiyor illaha! Acı çektirmek derken yanlış anlamayın beni…Tarifi zor bu meselenin…

 Çocuklarımız büyük nimetlerin içerisinde, en kötü haldeki kardeşim bile en çok fakirlik çekiyor. Diğer tarafta ise ; Savaş ayrı dert, hastalıklar ayrı…öksüzlük ayrı, yetimlik ayrı…ırkçılık ayrı, sömürülmek ayrı, haksızlıkların en büyüğüne uğramak ayrı…

Bizlerin bu imkânların farkında olmamız, her daim şükretmemiz lazım. Bir de iyi çocuklar yetiştirmemiz lazım… şımarık olmayan, terbiyesiz olmayan, kendi durumu içerisinde var gücüyle zamanının kıymetini bilmeye çalışan, beğenmeyen değil, beğenmeye uğraşan…

Her haline şükreden, farkındalığı olan, kendisinden zor durumda olanı fark ederek düzeltmek için kafa yoran, terbiyeli, iyiliksever, büyüdüğünde bizlerin yüz akı olacak çocuklar…

Şimdi var mı içinizde buna itiraz eden; inşallah yoktur. Demem o ki, faydalı insanlar gökten zembille inmeyecekler…, o çocukları biz yetiştireceğiz.

Resulullah (s.a.v) şöyle buyurmuştur: “Hiçbir anne ve baba çocuğuna güzel terbiyeden daha üstün bir bağışta bulunmamıştır.”

Buhari,et-Tarihü’l-Kebir,I,422;Tirmizi,Birr,Bab:33,Hadis No:1952;Ahmed,Müsned,III,412;Hakim, Müstedrek,IV,70

………………..

Ve bizler için de bir uyarı işareti; evlatlarımızla uğraşacağız derken…  

“ Ey îmân edenler! Mallarınız ve evlâdlarınız, sizi Allah’ın zikrinden alıkoymasın! Kim bunu yaparsa, işte onlar hüsrâna uğrayanların ta kendileridir!”   

 -münafikun suresi-9-

 ...............................

* yazmaya devam...

büyük sözü çiğnemem...çiğnediğim gururum olsun...

ben sevdiklerim için canımı veririm......değil yazı yazmamak...

selam ve dualarımla...