Hayat Devam Ederken:)

 Merhaba,

Hafta sonu çiftçilik yaptım…

Kopardığım mahsulleri toplarken hiç zarar vermemem gerekiyordu, düşündüm; kilosu 1 lira olan bu sebzeleri incitmemek ve çizmemek için verdiğim çabayı düşündüm…
Başta komik gelen bu süreç beni insanlarla olan ilişkilerimde ne kadar kaba olduğum sonucuna götürdü… Değil mi? Düşünün; sonuçta birkaç gün içinde satılıp, yemek olacak bir bitkiyi bile çıkarlarıma uygun olarak ellerime batan bütün dikenlerine rağmen çizdirmemeyi başarıyordum da… insanları çizdirmeden gönlünü etmek… işte burada takıldım…

Hafta sonu ev sahibim kirama astronomik bir zam yaptı, taşınmam an meselesi…

 Hafta sonu evimiz misafirle dolup taşarken… ben sadece ceplerime mendil doldurup, af edersiniz griple mücadelemi bitirmeye karar verdim… ve dağılan, ipinin ucu elimden kaçan evimi nasıl toparlayacağımla ilgili planlar yapmaya çalıştım. Strateji oyunu oynamışlığım vardı bir zamanlar, kafamdan stratejiler geliştirdim… Tam karar vermiştim ki; sevgili kayınvalidem; ‘kızım biz yarın ……’ya gidelim de sen bu evi bir temizle deyip, beni gerçeğe döndürdü… ne strateji ne bir şey; kaldırıp halı, yolluk ne varsa geleneksel temizlik yöntemleri yapacağım böylece belli oldu:)

Hafta sonu hayatımı gözden geçirdim, çocuklarıma baktım, onlarla oyunlar oynadım. Oğluma 3 tane minicik araba aldım… Kızlarıma dandik bir çizim seti aldım… Kalemlerle beraber bir de kendimi aşıp, tövbemi bozup, küçük kızıma yeni bir sulu boya aldım… Mutluluklarını görünce ben daha çok mutlu oldum, mest oldum… Boyayın, boyayın, isterseniz duvarları bile boyayın dedim... Bunu yapmam, sanıyorum kendimi iyi hissettirdi bana… 

Şimdi anlamak lazım...yaş 33...
En çok neyi başarmak istersin deseler; çocuk olmayı derdim...
Çocuklarımı anlamak zamanı şimdi...
Küçücükler, umutları, istekleri küçücük hayalleri var.

Vermemişim ki apartmanların içinde; güzel bir çiçek, kırık kiremit, ip, top, lastik, jimnastik... 

Oyuncak istemeleri benim değil de kimin suçu?
Çeşmenin başında ıslatıyorsa her yeri...

Olmamış doya doya ağzını dayayıp içeceği bir mahalle çeşmesi... kana kana o buz gibi sudan içememiş, kollarının altından göbeğine kadar su inmemiş, suyun azizliği ile güzelliği ile tanışamamış, tanışıklığı sıvı sabun koyulan lavabolardan ibaret kalmış....ne bilsin o güzel çeşmelerden akan eğlenceyi, dostluğu...şamatayı...

Ne bilsin evin içinde hoplamanın zıplamanın özgürlüğünü... 

Her adım atışında uyarılırken canı, yere nasıl sağlam bassın ayağını...
Nasıl koşsun, nasıl takla atsın...nasıl çocuk olup dünyayı tepetaklak yapsın...
Nasıl bağırsın, nasıl çığlık atsın...
Nasıl içinden gelen o güzel sesleri beste yapsın da dışa akıtsın. 

Her bağırışında sessiz ol' u duyarken, nasıl öğrensin sesini ayarlamayı, içinde fırtınalar koparmamayı...
Nereden bilsin son durağını, sesinin son notasını...

Çocuk olmayı başarabilmeyi çok isteyen ben, çocuklarıma nasıl çocukluk yaşatabilirim bu apartmanların içinde...
Nasıl yaşarlar bu kadar korkunun kaygının içinde güven duygusunu...
Ellerini bir an bırakamadığım sokaklarda yürürken nasıl kültürümüzün güzelliğinden bahsedebilirim... 

Zor işler zor... 

 Hafta sonu işte tüm bu zorlukları düşündüm ve... yoruldum.

 Hafta başladı ve ben iyi olmak, bu evi temizlemek, çocuklarımı mutlu etmek, misafirlerimi iyi karşılamak, yemek yapmak, kitap okumak, tekrar yorulmak...anlayın işte, yaşamaya devam etmek zorundayım...

..........

Seviyorum yaşamayı, umutluyum, bahar geliyor... 

Bahar beni sever, ben baharı...

Bahar benim umudumdur, çiçeğimdir, yağmurum, rüzgarımdır, severim baharı...

Bakmayın bana, en çok ev sahibim canımı sıktı:(...

Neyse...taşınmam an meselesi. 7 ev değiştirmişim, 8. den mi korkacağım:)

.........

Hoşçakalın.