Kutsal Vitrin

Küçükken babaannemin evine yılda bir kaç defa gidilirdi...
İşte bahsettiğim yılda bir-kaç olan bu gidişlerimizde sürekli duyduğum tek bir kelime vardı: "Elleme"!
Adetti...Her defasında istisnasız sağa sola çekiştirilerek söylenirdi.

Bir yandan annemin, bir yandan diğerlerinin bu ve bunun gibi tembihleri...beni bunaltıcı bir çembere sokardı.
Zordu babaannemin evinde çocuk olmak.
O evin vitrininde, benim gibi bir kız çocuğunun dünyadaki her şeyden daha fazla eline almak istediği bir şeyler varken...dokunamamak çok acıydı.
Sadece bakmakla yetinmek isterken bile, defalarca vitrinin önünden çekiştirildiğimi hatırlamak hâlâ zor...ve acı.
Babaannem...
Yüksek ve dümdüz yatağının üzerinde hiç zıplamak istemedim.
Çünkü zıplamak nedir pek bilmezdim.
Bildiğim belli başlı hareketler arasında; sessiz olmak, uslu olmak, büyüklerin sözüne karışmamak, en önemlisi "kaştan-gözden anlamak" vardı.
O vitrindeki, küçük nikâh şekeri gümüş renkli beşiği elime almak demek...bu evde kıyametin kopmasıyla eş değerdi.
Ve bende o kadar cesaretli değildim...
Annemden onu bana gizlice vermesini beklemek ise; en güzel masalı dinlerken tattığım duygular kadar tarifsiz olsa da; pratikte imkânsızdı.
Çünkü annem benden daha cesaretsizdi.
...
İbretliktir...o ev ve içerisindeki bütün eşyalar, dokunamadığım...bakamadığım...hâlâ müze gibi öylece duruyor.
Birileri tarafından itina (!) ile korunuyor.
Babaannem gideli çok oldu...
Toprak olan bedeni şu anda belki benden bir fatiha bekliyor...
Ama ben...bende hiç bir güzel-iyi neyse işte adı...anı olarak bende bıraktığı sadece bir çocuğun ümitsiz göz yaşları...
.....
Şu dünyanın beş para etmez bazı çöplükleri için...neler feda ediyoruz...
Düşünün...sizdeki vitrini(!) ve içerisindekileri göreceksiniz.
Herkesin kırılacakları farklı olsa da...
Bırakın dokunsunlar...
Hiç bir şey, bir insanın kalbinden kıymetli değil...inanın buna.