Sandık Hikâyesi

Birçok blogcu arkadaşım elişi ile meşgul.
Aslında ne yaptığımızı bazen tarif etmek gerek...
Son zamanlarda okuduğum en içten yazı...
Biliyorsunuz buraya kendim yazıyorum;  ama bu hakikatin blogumda olmasını istedim.
Buyrun;
"Bu bir baza hikâyesidir aslında…
Ve çoğu evde artık her şey bazanın içine, kanepenin altına, gardıropların raflarına, konsolların çekmecelerine yerleştirilir.
Bekleşen şeylerin ince ince işlenmiş kanaviçe gülleri, kolalanmış dantel uçları yoktur.
Outlet mağazalardan devşirilmiş tekstil malzemeleridir bunlar.
Üzerlerinde geometrik şekiller, hoyrat güller, rengini şaşırmış çiçekler vardır.
Çoğunlukla evler bazaları, yaylı kanepeleri, dantellere gerek duymayan döşemeleri ile bambaşka evlerdir artık.

Naftalin almaya gerek duyulmaz bu hanelerde ve güvelere ziyafettir artık bütün ince işler.
Maziyi savura savura bir rüzgâr esmiştir bir zamanlar ve oluşan tayfun sandıkları, içindekileri, gözlerin nurlarını, ellerin emeklerini bilinmez göklere havalandırmıştır.
Hortum öyle kuvvetli dönmüştür ki; sadaka taşları olan sokakları, ahşap evleri, iç avluları, cumbalı balkonları, ajur perdeleri, delik işi büfe örtülerini, altın sarısı kahve fincanlarını, sedirleri, divanları, yer sofralarını, dantelden perdeleri, ören bayan peçeteleri, nako fiskos takımlarını, kenarları oyalanmış havluları, iğne oyası işlenmiş yemenileri, inceliği, zarafeti, sevgiyi, içtenliği, bağlılığı, diğer gamlılığı ne bulduysa içine çekerek kaldırmıştır hayatımızdan.

Evinden sandığıyla, kırmızı kuşağıyla, bembeyaz masumiyetiyle çıkan gelinler vardı bu tayfundan evvel.
Hatırlarsınız siz de, tüm mahallenin gözü önünde evinin hanımı olmaya, eşinin anne babasına saygı duymaya, onların canlarının parçası halini almaya, o ailenin üyesi olmaya yemin eden bir gidişle ayrılırdı kızlar büyüdüğü sokaktan.
Çocuklar ellerinde gelinden istedikleri sırma tellerle baka kalırlardı konvoyun ardından. Bütün komşular mahzun olmanın burukluğu içindeyken kornalar kulakları acıtırdı ve alır götürürdü mahallenin kızını mahalleden.
Tekbirler ilahiler giderek kısılırdı, uzaklaştıkça gelin alıcılar.
Herkes hakkını helal eder ve ardından ağlaşırlardı.
Annesi fenalaşır yakınları tarafından teskin edilmeye çalışılırdı gelinin.
“Üzülecek ne var zaten sana emanet değil miydi?
Şükret hanım! Allah ağlatmasın.
 Ne güzel işte mürüvvetini gördün daha ne istersin, telli duvaklı gitti çok şükür” diye evin içinde teselliler dolanırdı.
Kız beşikte çeyiz sandıkta, diyerek yavrusu küçükken emek vermeye başlayan anne sakinleşir derin bir nefes alırdı.
Tek tek ütülediği eşyalarını kızının güzel günlerde kullanmasını dilerdi.
O bunu hep isterdi.
Her yeni parçayı özenle yerleştirirken kızına hem dualar hem de nasihatler ederdi.
Bunu şöyle kullanırsın, şunu inşallah bebeğine giydirirsin diye söylerdi.
Evin kızının zaman zaman utandığı bazen sıkıldığı konuşmalar geçerdi annesiyle arasında.
Nikâh salonundan şakrak bir veda ile annelerinden ne duygusal ne de fiziksel olarak ayrılmaya niyeti olmayan çiftler var şimdi modernleşen dünyalarımızda.
Sandıkları olmayan çiftler.
O günler gelince hepsini alıveririz canım ne olacak kolaylığının kişiliklerine nasıl bir yansıma yaptığından habersiz gelinler ve damatlar var artık düğün salonlarında.
Kendileri için hayallerle ve dualarla bezenmiş el işlerinin yapılmaması, hayatlarına gereken ciddiyeti katmıyordu belki de.
Doğacağı varsayılan bebeklerine örülmüş patiklerin bile özenle yerleştirildiği sandıklarının olmaması dünyaya çocuk getirmenin de ağırlığını kazandırmıyordu belli ki bu çiftlere.
Öyle anlaşılıyor ki sandık köşeleri olan ahşap bir kutu değildi sadece.
İçine bolca vefanın, sorumluluğun, bağlılığın, sevginin ve emeğin konulduğu terapi edici bir eylemdi.
Bizi hayata ve güçlüklere insan ilişkilerine ve bu deveyi hayırlısıyla gütmeye rehabilite eden bir unsurdu.
Kim umursar bilmem ama mübaşirlerin karı koca isimlerini çağırmaktan yorgun düştüğü bu günlerde sandıktan çıkarılacak çok şey var;
Sabır, anlayış, sevgi, içtenlik, fedakarlık, en çok da emek…"
Yazan: Betül Şatır