Uyumsuzum

Bugünlerde bir okulun bahçesinde ortanca kızımın uyum haftası münasebetiyle elimde gazete parçaları, oturacak yer aramakla meşguldüm.
Daha doğrusu köşe kapmaca oynuyordum...
Çocuklar içeride ne yapıyor, tam olarak hiiiç öğrenemesemde, dışarıda uyumsuzluğun kitabı yazılıyordu...

Herkes ayrı bir telden çalıyor.
Buna bende dahilim.

Yazı çok yoğun ve yorgun geçiren ben, en ücra köşeye gidip yalnız kalmak isterken, yanıma gelip benimle sohbet etmek isteyenlere dünyanın en kısa cümlelerini kuruyorum.
Evet, hayır, hı hı...ı ı... gibi...
Kendime yakıştıramadığım bu hâle gelmemde değerli velilerinde payı yok değil.
Kanımca tek suçlu ben değilim.
Anlıyorum, paylaşmak güzel...
Anlıyorum, insan konuşmak ister...
Ama köşeye bucağa saklanmış, kafayı elindeki kitaba gömmüş birini görünce direk alınması gereken mesaj şu değil midir sevgili arkadaşlar;
Ben şu anda konuşmak istemiyorum...
Yani yazı nasıl geçirdiklerinden tut, çocukların okula nasıl getirilip götürüleceğine, evde uyuyan eşe, akşam gelecek misafire, öğretmenlere, öğretmenlerin verdikleri ihtiyaç listelerine, listelerdeki ihtiyacların marka ve adetlerine, devlet-vatan-millet meselelerine kadar uzanan bu tatlı sohbetleri (!) dinlemeye hiç ama hiç müsait değilim.
İki çocukla bahçede beklemek de kolay bir iş değil, bunu da ayrıca belirteyim...
Bir bahane ile kalkıp başka yere oturduğumda; "acaba geldiğim yerde mi kalsaydım?" sorusunu kendime sormadan da edemiyorum...
O kadar yani...

Neyse ki...bu uyum haftası bitti. Çok şükür.
Bende ters tepen bu hafta, kızım ve diğer minikler için hayırlı olsun...