Fark etmek...

Merhaba,
İçimin içime sığamadığı bir günden yazıyorum.
Hayat öyle ilginç veriler içeriyor ki...Çoğu zaman bunları anlamak için ermiş olmak gerek.
Bizler gözüyle veya kulağıyla karar veren insanlar olduğumuzdan beri, eremiyoruz işte...ruhumuzla göremiyor, kalbimizle duyamıyoruz.
...
Hayat dedim, neden dedim...
Ne büyük laflar ettim yine...
...
Kimine göre uzun, kimine göre oldukça kısa bir geçmişim var.
Bu geçmişin içine sığdırmak istediğim birçok şeyin yanından bile geçemedim.
Belki bu satırları okuyanlardan da benimle aynı kaderi paylaşanlar vardır.

Yaşım 30'u geçtiğinden beri daha farklı bakıyorum her şeye.
Bazen küçücük bir olay-söz-durum kitaplarca anlam kazanırken... bazen de çok büyük bir olay-söz-durum zerre miktarı ilgilendiremiyor beni...
Tefekkür etmek istiyorum.
Ama ilginçtir, bu ara dağda taşta değil, insanlarla ilgili düşünmek istiyorum.
Şöyle bir kenara çekilip yaratılanları izlemek ne de garip ...onların içinden biriyken hemde!
Baktığımda şunu görüyorum;
Herkes koşuyor!
Herkeste bir telaş!
Ama bir şey keşfettim insanları yavaşlatan...paylaşayım sizlerle;
Adına 'acı' diyorlar...
Fark ettim ki...içsel bir acı yaşayanların ruhları daha sakin ve duyarlı.
Diğerleri kadar koşmuyorlar.
Kendisini dünyaya kaptıranlar ve hayatlarında acı olmayanlar ise telaşlı...sürekli tatmin peşindeler.
Nerede bulacaklarını tam olarak bilemeden arıyorlar.
Bazıları eşyada, bazıları parada, bazıları giyside, bazıları yemekte, bazıları içmekte, bazıları aşkta, bazıları lükste, bazıları başarıda, bazıları meslekte, bazıları sağlıkta, bazıları huzurda...arıyorlar.
Ben de arıyorum.
Aslında benimde bir farkım yok yani...
Tam tersine, kaybettiğini nerede bulacağını kendince bilen biri olarak aradığım düşünülünce, durumum çok daha acı...
İşte benim 'acım'da bu...
Ben yıllardır yapmak istediğim veya yapmam gereken birçok şeyi yapamadan ömrümü geçiriyorum...
Beni yavaşlatan, ruhumu yaralayan bu durumdan kurtulamıyorum.
Yapmak istediğim nedir ki?
Yukarıda saydıklarımı "istemiyor" diyebilecek kadar nefsimi temize nasıl çekerim?!
Tabiki benimde âciz bir kul olarak o madde madde saydıklarımdan mutlu olan bir nefsim var...
...
Dünyaya neden geldiğini unutan,
sahibini unutan, maalesef kendini yok olmayacak gibi, toprak olmayacak gibi dünyaya bağlayan biriyim.
Ama bir yerlerde "haktan-hukuktan" bahsedilince hep acı duyuyor kalbim.
"Yapmak istediklerinin yanından bile geçememiş olmak" yaralıyor beni.
Sonra duruyor ve derin derin nefes almaya çalışıyorum; sen diyorum, boş ver bunları.
Sahip olabildiklerinle mutlu olmaya çalış.
Daha doğrusu sahip olabildiklerinle huzur duymaya çalış...
....
İşte burada...bir şey daha fark ediyorum;
Yapmak isteyip te yapamadıklarım nefsimi yaralıyor...onun için hırçınlaşıyorum...
Yapmam gerekenleri yapamamak ise ruhumu yaralıyor, o yüzden huzurum kaçıyor, huzursuzlaşıyorum.
Yapmak istediklerim ve...
Yapmam gerekenler!
Büyük Savaş!
Bir şey anlatamadım bugün biliyorum...
Ama şunu da biliyorum; tekrarlıyorum; hayat çok ilginç veriler içeriyor...
Siz bir şeyden vazgeçerken, başka bir şey önünüze dikiliveriyor...
Sürekli bir imtihan hali devam ediyor.
Tercih net aslında!
Ya geçici ve sonunda çöp olacak, kokacak, kokuşacak, çürüyecek dünya!
Ya da tarif bile edilemeyecek derecede "tarifsiz" olduğu söylenen asıl yurdumuz...
Bu sınavda 3 yanlış bir doğruyu götürmüyor.
Bazen bir doğru bütün yanlışları düzeltiyor...siliyor, yok ediyor.
Onun adına da; "Tevbe" diyorlar.
Ahhhhh....
Kazanabilmek duasıyla.
Hoşçakalın...