Hanımeli ve Çiçek Abbas

Yıl 1999...
Bulunduğum şehirde yerel bir radyoda hanımlar için program sunuyordum.
Programımın adı; 'Hanımeli'.
Telaffuzu çok zor...
Her gün Hanımeli demeye başlamadan önce defalarca tekrarlıyordum.
Programımın adını ben koyamasamda, fon müziğimi seçebileceğimi söylediklerinde öyle mutlu oldum ki...
Nereden bilirdim;
o zaman radyodaki bütün kasetleri dinleyip programımın fon müziğine "Çiçek Abbas" filminin jeneriğini uygun göreceğimi...
Aslında 'bulamadım' dersem sanırım daha doğru olur.
Çünkü özellikle aradığım tek bir parça vardı.
İstanbul'da yaşarken geceleri hüzünle ve derin düşüncelerle dinlediğim; 'Kıymetli ve Aziz bir Dostun' sunduğu programın fon müziğini arıyordum....
Bizim radyoda o kaset olmadığı için geriye kalan bütün kasetleri tek tek dinlemiş ve o zaman öyle bir karar vermiştim.
Tommayster arkadaşa fonumun adını söylemeye çekinmemiş, ama bir kahkaha atmasına ve  beni çömezlikle suçlayan bakışlarına da engel olamamıştım...
Payıma lâleler değil, "Çicek Abbas" düşmüştü...
...
Günlük 2 saat uykuyla program sunuyordum.
Çünkü gündüz çalışıyor, akşam ise saatlerce programa konu hazırlıyordum.
O zaman internet yoktu.
Eldeki kitaplar, dergiler vs. ne bulursam ganimetti benim için...
Program 50-55 dk. sürüyordu.
Müzik ağırlıklı değildi.
Ve en az 5 konu işlemem gerekiyordu.
Bir gün, bir konuyu anlatmak için elimdeki dergileri okuyordum.
Bir kelimeye öyle takıldım ki...
Anlatamam...
'Hukuk' kelimesi...
Bir fark ettim ki...ben cümle içerisinde bu kelimeyi kullanamıyorum.
Allah Allah, nasıl olur...
Ama gerçekten kullanamıyordum...
Sesim tıkanıyor ve bu kelimeyi söyleyemiyordum...

Bu korkumla yüzleşmem gerekiyordu.
Yüzleştim...ama çok da rezil oldum.
Çünkü okuduğum konunun içerisinde çok fazla geçiyordu ve ben her defasında 'hukuk' kelimesini doğru bir şekilde söyleyemedim.
O gün radyoculuktan soğudum...
Çünkü söyleyemediğim bir kelime vardı!
Ya başka kelimeler de varsaydı?
Başka kelimelerden, onları söyleyememekten ve yine rezil olmaktan korktum.
"Belki de benden başka çok kimse fark etmedi"...diye kendimi biraz olsun avutmaya çalışıyordum.
Ama nedense 'bu konu çok önemli' gibi düşünmekten de geri duramıyordum...
Özgüvenim beni yarı yolda bırakmıştı...
Veee kısa bir zaman sonra çok sevdiğim radyoculuğu bıraktım.
...
Yıl 2013...
Şimdi bakıyorum; internet var.
Program hazırlamak ne kadar kolay ve konforlu...
İnsan isterse bir yıllık program içeriğini 1 saatte oluşturabilir.
Radyo dinlemeye doyamıyorum...
Haberlerde 'R' harflerini söyleyemeyen bir Bakan'ın sesini bile duyuyorum...
Kimse rezil olmaktan korkmuyor diyorum...
Ben neden bu kadar korktuysam, bilemiyorum.
...
Bu arada hâlâ cümle içerisinde 'hukuk' diyemiyorum...
Ve hâlâ bazı kelimelerden çok korkuyorum...
...
Bugün programımın fon müziğini duydum bir yerlerde...
Ve tüm bu yaşananlar geçti gözümün önünden...
"Çiçek abbas..."