Kusur(uh)suz Dekorasyon

Bu başlığı oldukça sık duyduğumuz acı günlerden merhaba.
Bana kalsa "ruhsuz dekorasyon" demek daha doğru olacaktı...
Ya da "zalim dekorasyon!"
Neden bu kadar acımasız sözler ediyorum, açıklamak da isterim...
...

Uzun zamandır instagram kullanmıyordum...
Çünkü instagram kullandığım zamanlar beni üzen fotoğraflara şahit olunca
üyeliğimi dondurup "en iyisi hiç görmemek" tezini savunmuştum.
Ama ahhhh, o merak duygusu yok mu...tekrar açtım...
Açtım da ne oldu?
Kusursuz dekorasyon dolu sayfalar ve fotoğraflar, bana resmen işkence tadı veriyor...
Bakın, baştan şunu söylemek istiyorum, özenli hazırlanmış ve abartılmamış! hiç bir şeyi kastetmiyorum...
Kastım bunlar değil...asla...
Ama ya abartılanlar! Abartanlar!

Prenses veya kraliçe edaları..."nedir bu Ya Rabbim!" dedirtiyor bana...
Ben mi uzayda yaşıyorum...
O insanlar mı uzayda yaşıyor...bilemedim...
Çevremizde bir çok aile kiralarını zar-zor öderken...
Bazı çocukların gözünden ışık değil, açlık ve garibanlık okunurken...
Yanı başımızda kocaman savaşlar varken...ve insanların yiyecek "hiçbir şeyleri" varken...
Bakmayıver! demeyin ne olur...
Bakmayıveririm, bunu yine becerebilirim...
Bunlar milyon defa yazıldı belki...bunu da bilirim!
Kimse üstüne alınmıyorsa, hiç bir şey değişmiyorsa boşa yazarım...bunu da bilirim...
Muhataplar "savunma" modunda olduğu müddetçe bu böyle devam edecek...bunu da...

Ama "kusursuzluk" teziyle sofra veya ev dizayn edenler, oraya verdikleri emeği, o sofrada ağırladıkları insanlara verebilirler mi?
Gerçekten "ilgi" gösterebilirler mi?
Gerçekten "ilgi" göstermek nedir?
Anlayabilirler mi?
...
Böyle bir sofrada "ilgi" sadece ev sahibine gösterilir ve yemek başlayıncaya, iltifatlar havada uçuşuncaya kadar sürer!
Daha sonra "tatmin olmuş bir nefis" ve ölesiye yorgunluk dışında bir kâr kalmaz kişiye...
Bir de "göz" alıcı fotoğraflar!
Kim-kime ilgi gösterecekti?
Misafir mi, ev sahibi mi?
Bakın size bir hesap çıkartayım:
6 kişilik misafirin öyle bir sofrada ağırlanması için alınan tabak-çanak-örtü-servis vs.malzemeler nereden bakarsanız bakın...küçük bir servet!
Diyebilirsiniz ki, onlar demirbaş, bir kere alınıyor, defaten kullanılıyor...
Tamam...diyelim ki öyle...kullanılan malzemeler normal maaşlı bir insanın maaşının üçte biri...
Hadi ondan da geçtim!
Ya verilen emek!
En halisane duygularla misafir ağırlamak istese bile insan; değer mi bu kadar emeğe, hazırlığa...
2 günlük emek var bir çoğunda...
Ne için; bir yemek için...
Değer mi?
Emeğimize muhtaç, emeğimizi harcamamız gereken ne işler var şu yeryüzünde!
Gidin STK'lardan herhangi birine...gönüllü olun, bakın neler göreceksiniz...
Ne yetimler, ne hastalar, ne yaşlılar gözler yolunuzu...
Gitmeyelim uzaklara, belki oturduğumuz apartmanda birileri vardır...fark edemediğimiz... 
Çok mu gereksiz işler bunlar!
Sofralarımız kadar vakit harcamaya değmez mi acaba!
...

 

Kainatın yaratılış sebebi, Sevgili Peygamberimiz(SAV)'in evinde aylarca yemek pişmemişken...
Olmadığından mı?
Asla!
Dileseydi, isteseydi Allah (CC) O'nu(SAV) cennet nimetleriyle donatırdı...
Dağlar dolusu altını önüne sererdi...
Kureyş kendisine krallıklar teklif etmedi mi?
Bilmez miyiz?
Olmadığından değil...
İstemediğinden!
O(SAV) dünyalığı sadece bir araç olarak gördü ve yaşadı...
Cenneti önemsedi ve bunu öğütledi...
Bizlerin bundan ders çıkarması ne kadar zor görünüyor!
Neyi ispat etmeye çalışıyoruz?
Ve dahası...kime?...
Değer mi...ahireti dünyaya değişmeye...değer mi...?
Ne var ki...nefislerimiz nasihat istemiyor...
Rahatsız oluyoruz!
"Sen kendine bak" deyiveriyorken hemen;
"bir elime güneşi, bir elime ayı verseniz yine de bu davadan vazgeçmem" deme cesaretinde olamıyoruz...
Elimizde dünya var...bir kor gibi...sıkı sıkı tutuyoruz...yanıyoruz, ama bundan zevk alıyoruz...
En çok acı veren de "inanıyorum" diyen bizlerin bu hale düşmesi...evet, maalesef düşüyoruz...
Uzatmaya hacet yok...
Dünyayı "amaç" edinenlerden olmuşuz...vesselam...

(en başta kendi günahkar nefsime)