Bir Başarı Hikayesi

Merhaba,
okuyacağınız satırlar yaşanmışlık içerir.
Yaşayanlar ve yaşanan yer hayal ürünü değildir.
Gerçek dediğimiz şey her ne ise, işte onun ta kendisidir...
......................................
 Girişimci ruhu olan bir hanımdı kendisi.
İsmini yazmayayım, olmaz şimdi...
Seneler önce tanıştık.

Çok becerikliydi. Dikişe meraklı...
Yeteneğinin farkındaydı ve bir şeyler yapmak istiyordu.
Bir tanıdığı ona bu işi yapmayı istiyorsa, önce öğrenmesi gerektiğini söyleyince, hiiiç düşünmeden hanım bir terzinin yanında çıraklığa başladı.
Hanım terzi elemana ihtiyacı olmadığını ve kendisini işe alırsa maaşını ödemekte zorlanacağını söyleyince,
para almayacağını ve sadece işi öğrenmek istediğini, yemeğe, bulaşığa bile yeri geldiğinde yardımcı olacağını söyledi.
Bu hanım terzinin işine geldi.
Hem işine, hem ev işine, hem de çocuk bakmaya(!) kadar elinden tutan  zehir gibi bir yardımcı bulmuştu.
2 sene hiç para almadan, sadece iş öğrenmek için bu hanıma hizmet etti.
2 sene sonra terzi hanımın kendisine işin asıl önemli(!) ayrıntılarını öğretmediğini fark etti.
Ve ayrıldı...
Bu azimli arkadaş, kendisinin çizdiği hedefte ilerlemekten geri durmadı.
Çalıştı, uğraştı, didindi durdu...
Bir sanayi makinası ve bir overlok makinası aldı.
Daha sonra evinin bir odasını boşaltarak, evinde dikiş dikmeye başladı.
Eteklerle, basit işlerle ilerleyen bu yolculukta adım adım yol aldı.
Dükkan açmayı düşünmedi, çünkü evinde baktığı bir büyüğü ve çocukları vardı.
Evlerinin çocuk odasıydı işgal ettiği.
Çocukları kimi zaman isyan ettiler annelerine...bir odamız bile yok diye.
Ama o vazgeçmedi.
Çocuklarına helal kazanmanın, emeğin kolay olmadığını anlattı durdu.
Bazen anladılar, bazen anlayamadılar.
Ama üzmediler annelerini.
Çünkü artık neredeyse bütün ihtiyaçlarını anneleri karşılıyordu.
Aradan zaman geçti...eteklerde, bluzlerde ve günlük elbiselerde oldukça ustalaştı.
Bu arada ona dikime gidenlere "abiye dikebileceğini" söylediğini duyunca sevinmiştim.
Azimliydi...öğrenmeye ve işini ilerletmeye müsaitti.
Dükkan açmıyordu hâlâ...
Dükkan açmanın külfetlerini karşılayabilecek durumda değildi henüz, bunun farkındaydı.
Ama yanına bir genç kız aldı.
Kendisinin bir zamanlar yaptığı gibi, işi öğrenmek isteyen biriydi genç.
Öğretti tüm yüreğiyle, esirgemedi birileri gibi bilgilerini...
Sonra duydum ki;
artık sadece abiye dikecekmiş...sebebi mi? daha kârlıydı.
Kadınlar abiye bir kıyafeti diktirirken çok pazarlık yapmazken, bir eteği diktirirken 15-20 tl'ye pazarlık ediyorlardı.
Usanmıştı ve anlamıştı ki...işini büyütmek istiyorsa hesabını küçük yapmayacaktı.
Sadece abiye dikiyorum diyince müşteri portföyüde değişmişti.
Artık boş zaman bulamıyordu, düğünü-derneği olan onu buluyordu.
Güzel dikiyordu...ama kendince bir şeyler eksikti.
Bu işin eğitimini almak için her hafta sonu başka bir şehre gidip kurs benzeri bir eğitim ve sertifika aldı...
Zordu, bir çok insan onu kınadı, hırslı olduğunu ve yetinmesi gerektiğini söyledi durdular.
Ama o eğer dükkan açmak istiyorsa buna ihtiyacı olduğunun farkındaydı...
......................................
Bu yaz bir broşür geçti elime.
Çok şık bir modaevi broşürü...
Gelinlik-nişanlık-abiye vs. dikimevi.
Üzerinde ismi vardı.
Sevindim, hem de çok sevindim.
Yıllarını vermiş, acele edip hızlı karar vermemiş, adım adım hedefini 12'den vurmuştu.
Geçen bir arkadaş uğramış yanına.
O, uzun bir süre dolu olduğu için başka bir terzi bulacakmış...
Bir çok terzi dikecek şey bulamazken...onun adına bir daha sevindim.

Bu bir başarı hikayesidir.
Amma ve lakin hikaye değildir, hayatın ta kendisidir.
Hoşçakalın.