Dikişe yeni başlayanlar için egzersizler:)

Merhaba,
Diyet yazısı gibi oldu farkındayım:)
İnanın bu egzersizler diyetten daha fazla kalori yaktırır:)

Ben bunları yaparken ki halimi bilirim.
Makineyle hemhal oluyorduk da sonra ayrılmak nasıl zor geliyordu...
Kursa giderken en arka sırada oturuyordum.
Okullarda da gerçekten hep en arkada oturdum.Seviyordum her şeyi görme açısını:)
Var canım biraz merak, inkar mı edeyim.
Hoca önden, ben arkadan sınıfı göz hapsine alıyorduk. Kim ne yapar hep bilirdim.
Bu unutkanlıklarım ondan şimdi...
Zamanında çok yordum kafayı boş işlere...
Neyse efendim kursta 13 tane makine vardı.
Düz dikiş makinesi bunlar, mumya olarak kullanılıp el sürülmeyenler hariç.
2 kişi bir makinede oturuyoruz.
Canım dostum Semra ve ben yan yanayız.
Herkes hocaya yakın olup, dersleri rahat anlamak için ilk sıralardaki makinelere oturdu. Düşünce şu; 100 m2 bir sınıfta ortada bir oda büyüklüğünde kesim masası var, sonraki kısım makineler, yani siz sohbet etseniz hocanın ruhu duymaz.
Siz Halep'te, o Şam'da gibi yani...Şimdi Şam deyince kötü oldum:(
Ya da dünyanın bir ucunda siz bir ucunda o gibi..ama Semram arkaya oturmak istemiyor.
Ben de neden dedim.
Makine güzel dikmiyormuş dedi, nerden biliyorsun dedim?
Geçen sene gelenler söylemiş.
Ya Semra ben bunca yıllık adetimi bozamam valla dedim.
Arkaya oturacağım, bozuk-mozuk anlamam:)
Canım dostum hemen toparlandı ve kendisini benim için feda etti, oturduk arkaya...
Merak etmeyin ilk 1 ay biz öldük hoca direndi o makinelerin açma düğmesine basamadık ki anlayalım nasıl diktiğini...
İlk ay temel eğitim aldık.
Sonraki yaklaşık bir ayda ipliksiz eğitim aldık:):):)

Nasıl olduğunu anlatacağım da asıl unutmadan şunu yazayım;
Biz arkaya oturunca herkes bize enayi gibi baktı uzuuunca bir süre.
Zaten makinemiz mimliydi:)
Birde arka, bir de sessiziz:)
Sakiiiin sakin dikiş öğreniyoruz, yok illaha atraksiyon istiyorlar hanımlar:)
Tabi ben bu arada hocamın gözüne girmeyi başardım.
Nasıl yaptığımı hiiiç sormayın, en arkalardan onu yapmışım ya o zamanlar, helal olsun bana.
Gençlik beee, vallaha başka bir şey değil.
Ama hocam beni "meleğim" diye çağırmaya başladığında herkeste film koptu.
Arka sırada başarılı bir hazır giyim talebesi vardı; geçte olsa fark ettiler:)
Acıyan bakışların yerini merak aldı.
Hadi bakalım o makineyle ne yapabileceksen, hıh, der gibi davranıyorlardı.
Ve büyük gün geldi..
Hoca düğmeye bastırdı, makineyi açtırdı.
Biz Semramla kendi aramızda makineye taktığımız kırmızı kurdeleyi bile kestik:)
Semra nasıl gocundu Hoca görecek diye:)
Semracım merak etme dürbünle bile baksa göremez dedim öyle rahatladı:)
O kadar uzağız yani...
Makine jukiydi marka vermek gibi olmasın.
Süper dikiyordu diyemem, çünkü iplik yoktu üzerinde. Sadece motora ve ayağa alıştırma yaptık.
Ama ben makinemin sesini çok sevmiştim.
O benim misketimdi.
Konuşurdum her gün, sonuçta çalıştıramasak da önünde oturuyorduk...
Makinem yıl içinde o kadar güzel dikişler çıkardı ki; herkes en görünen yerlerin dikişlerini benim makinede yaptı...
Yani makineleri mimlememek lazım bunu da öğrendim.
Bir sorunları oluyor genelde, duygusal varlıklardır dikiş makineleri:)
Sorunlarını psikolojik destek vererek aşmalıyız.
Dövmek, vurmak, bağırmak, kahretsin demek, hay ben senin gibi makineyi... demek, hırsla başından kalkmak, motorunu tekmelemek çözüm değil.
Sevmeniz, kafasını okşamanız, ipliklerini ayıklamanız, altını temizlemeniz, masurasını kontrol etmeniz, yağını zamanında vermeniz lazım...
Yoksa olmuyoooor olmuyoooor.
Dikiş; sevmeden olmuyoooor.
Gelelim işin egzersiz kısmına.
Şimdiiiii, o kadar harika dikiş blogları var ki...benim haddime değil buralarda dikiş anlatmak:)
Ben sadece yeni başlayanlar varsa acizane bir fikir olur düşüncesiyle şunu söyleyeyim.
Benim bir temelim vardı, annemin diktikleriyle büyüdüğüm için evde hep görüyordum nasıl dikilir, nasıl teyel alınır.
Annem beni bayrama bir hafta kala çarşıya çıkarır, vitrinlere baktırır, hadi bakalım beğen bir şey derdi.
Bende en beğendiğim elbiseyi gösterirdim.
Mağazadan içeri doğru adım atmak için çırpınırken annemden o güzel sesiyle şu cümleyi duyardım;
"kızım ondan daha güzelini ben sana dikeceğim:)"
Tabi o ses o zaman için şimdiki kadar güzel gelmiyordu ama, artık güzel:)
sonrada paşa paşa eve dönerdik.
Annem gider ucuz bir yerden kafasına göre bir kumaş alır gelirdi...
Sonra da benim beğendiğim elbisenin tıpkısının aynısını dikerdi:)
Yani düşünün ne kalıp var ne bir şey...
ama gerçekten aynısından bile güzel olurdu...  (Bu konuda daha fazla yazamayacağım, yok yaaaa benim çocukluğum tam türk filmi mübarek:)
Bu iş birazda yetenek işi bunu kabul edin..Ama yetenek şart değil, şart olmadığı durumlarda daha çok çalışmak devreye giriyor...
Çalışırız biz, hem yetenek de var, istekte var, seviyoruz da diyenler için sizi hızlı bir biçimde dikişte ilerletecek bir kaç pratik paylaşayım o zaman.

Görmüş olduğunuz patiska bezin üzerine, hocamız tarafından çizdirilen çizgilerin üzerinden tam bir aya yakın süre geldim- gittim. Kaç bin defa bunu yaptım saymadım.
Ama binlerce kere olduğuna eminim.
Sebebini anlamışsınızdır ya yine de söyleyeyim; Düzgün dikmeyi, iğneyi kontrol etmeyi öğrenmek için...
Hocamız gerçekten çok tecrübeliydi.
Bir gömlekler giyerdi, kendisi dikmiş, en lüx mağazalara taş çıkarır...sanırsınız hazır.
Veee bizi yetiştirdi.
O zaman içten içten kızdık kendisine ama harbi ustaymış:)
 Sanayi makineleri çok seri olduğundan kontrolü çok kolay değil...ama normal makineler içinde çok faydalı bir egzersiz.
İğneyi tam kesişme yerinde kalacak şekilde makineden ayağınızı kaldırıyor sonra da farklı bir yöne doğru iğne ayağını kaldırıp, kumaşı çevirip, tekrar ayağı indirip devam ediyorsunuz.
İpliğiniz yok ama kumaşı ışığa tutup bakarsanız ne kadar sapma-kayma olduğunu görürsünüz.
Sıkılmadan uzunca bir süre yapmanızı, sonra da iplisine geçmenizi tavsiye ederim.
Bunu yaparak dikişinizi ne kadar düzelteceğinizi tahmin bile edemezsiniz:)
Hani mankenler başlarında kitap taşıyıp düzgün yürümeyi öğrenirler ya, işte terzinin düzgün dikişleri de bu pratiklerle çıkar:)
Bu çalışmalarda patiska kullanın, hem çok ucuz, hemde beyaz olduğu için sonraki egzersizlerde renkli ip kullanırsanız daha net hatanızı görürsünüz.
Bize hoca hiç renkli ip kullandırmadı:) zorlaşsın diye hep beyaz ip kullandık:)
Bir de patiska tok duruyor, kayıp gitmiyor elinizden...

2. Egzersiz de kumaşı hep katlaya katlaya yarım cm'den katlayıp 1 mm ile makineyle düz dikiş çekiyorsunuz.
Burada önemli olan en kenara yakın düz çizgiyle dikebilmek...
Kumaş bitene kadar katlaya katlaya, yelpaze misali, düz hatlarla çalışıyorsunuz.
Bu da sizin için çok kıymetli bir egzersiz olacaktır ve çok zevklidir...

3. Egzersiz ise aynı şekilde yelpaze misali katlanacak olan  patiskayı yarım santim de bir katlamak, 1mm ucundan, yani dibinden dikiş çekip, aynı çizgiye yarım santim 2. dikişi çekmek...bakılınca sanki çift iğne kullanılmış gibi görünmesi lazım.
Aynı ritmi öbür dikişte de tutturdunuz mu çok muntazam dikmeye hazır hale gelirsiniz.
İşte o zaman kim tutar sizi:) bilemem...
Hemen bir şeyler dikmek istiyor insan biliyorum, ama dikişinizi düzeltip öyle dikerseniz, daha az sökersiniz:) benden söylemesi...
Çok mu uzun oldu yine, nedir yaaa?
Tamam tamam yarın yazmayacağım zaten, iki günlüğe sayın, olsun bitsin:)

Hoşçakalın.