Vefâ…

Bir zamanlar aşık olduğum şehr-i İstanbul’da iki zât yaşarmış…

Çok severlermiş birbirlerini, ama yan yana gelip de konuşamazlarmış.

O denli ilginçmiş ki hikâyeleri; bir başka sevdikleri zât onlara aracılık eder, birinin dediğini, diğerine, diğerinin dediğini berikine aktarırmış…

Günler aylar yıllar geçer gidermiş böyle, ama aynı şehirdeki bu iki kişi bir türlü kavuşamazmış...

Bir gün zâtlardan biri diğerine haber göndermiş, artık gelsin de buluşalım diye…

Gel(e)meyeceğini üzüntüyle bildiren zâtın kendisi değil de, haberi gelince, haber gönderen zât kalkmış bütün cesaretini toplamış… ve gitmiş sevdiğinin kapısına dayanmış… Her zaman herkese açık olan kapılar o gün sanki taş kesilmiş, açılmamış… Ağlamış, ağlamış, ağlamış, kapısında ağlamış…

“Sende hiç vefâ yok mu ey sultanım” demiş… Ama kapı yine açılmamış…

Aradan zaman geçmiş, bir daha gitmiş, kapı yine kapalıymış…

İçerideki zâtın da, dışarıda ki zâtında solgun benizleri, mahzûn halleri, bu işi anlamak çok mu kolaymış??? 
Sevgili aracısına demiş ki kapıda kalan zât; ‘git sor bakalım, nedendir bu yakış, nedendir bu bekleyiş’… git sor bakalım, öğrenmeden gelme, halim kalmadı, sabrım tükendi tükenecek… git sor!

Girmiş içeri, çıkmış dışarı, gözlerinden akan yaşlar varmış…

‘Hünkarım bu kapı size hiiiç açılmayacak, içerideki Sevgili, eğer buraya bir kere girerseniz; bir daha devlet işlerinizi yapamayacak ilâhi bir muhabbete gark olacağınızdan dolayı, sizinle görüşmeyi kabul edemiyor…Onunda gözlerinden dökülen boncuk boncuk yaşlar var…ama bu kapı size açılmıyor Sultanım…açılmayacak…’

Bu sözleri duyan, ufuklara sığmayan bakışları olan zât, mehtaplı bir gecede ki gibi derin bir hale dönmüş… Gözlerinden dökülen yaşlar ile o girmeyi her şeyden çok istediği kapının önünden ayrılmış… Ne acayipti ki; Koca İstanbul’un kapılarını açan Koca Fatih’e, o kapı açılmamış…

Çok sevdiği ve aşık olduğu bu mübareği görmek nasib olmamış…

………………………..

Buluşmuşlar ama………Fatih Sultan Mehmet Hân musallâ taşındaymış…

Fatih Sultan Mehmet Hân vefât ettiğinde cenaze namazını kıldıran kişi, çok sevdiği ama kavuşamadığı Ebu’l Vefâ‘ymış(k.s.)…

......................................

Mehmed Âkif merhum, kızının nikâh akdine çok sevdiği ahbâbından olan Bosnalı Ali Şevki Efendi'yi de dâvet etmişti. Yaşlı Hocaefendi bu dâvete biraz geç geldi ve gecikme sebebi olarak da, Vefâ Yokuşu'ndan çıktığını söyledi. Merhûm Âkif de, bu yerinde mazereti, yerinde bir hakîkatle mezcederek mütebessim ve mânidar bir şekilde şöyle dedi:
"Hangi Vefâ Yokuşu'ndan bahsediyorsun Hoca Efendi? Nesl-i hâzır (şimdiki nesil) o yokuşu çoktan düzledi..."

……………………

Evet sevgili arkadaşlarım… Vefâ ve dostluk üzerine düşüncelere gark oldum bu gün… Vefâ nedir? Dostluk nedir? Göremeden birbirlerini sevenlerin, sevip de kavuşamayanların neler yaşadığını okuyunca; insan düşünüyor, düşünmeden edemiyor…

Sevdiklerimize değer vermek hediyelerden, kavuşmak sadece elini tutmaktan, gözlerine bakmaktan mı geçer? Vefâ nedir ey Dostlar? Zor bir soru değil mi?

Evet, ben bu sorunun cevabını veremeyecek kadar vefâsızım:( 

Anlayabilmeyi ve yaşayabilmeyi diliyorum…hepimiz için.

Hoşçakalın…