Biz neyiz?

Merhaba,
Herkese selamlar ederim.
Bazı kardeşlerimiz kendisinin veya sevdiklerinin sağlığı ile imtihanda...
Çok üzüldüm ve dualar ediyorum.
Sevgili Elife365, siyahkuğu, seyyah gül ablam bunlardan bazıları...

Hayat diyoruz ya, böyle bir şey işte.
Bir tarafta doğumlar, bir tarafta hastalıklar, bir tarafta vedâlar...
Sevgili Arseli "hoşçakalın" demiş bu gün...
Kim bilir yine bu gün, kaç kişi de ne umutlarla, nasıl bir heyecanla yeni bir blogun kapısını araladı...
Hayat işte...haaa!
Öyle dersek her şey daha kolay mı oluyor acaba?
.....
"Hayatı paylaşmak".
Nasıl bir tamlamadır bu?
İki kelimedir ama yükü çok ağır.
Eğer hayatı paylaşıyorsak ki, ben öyle olduğunu düşünüyorum,
samimiysek bir de...halden anlamamız lazım.
Eskiden insanların mektup arkadaşları olurmuş.
"Büyük âlim" dediğimiz insanların bile olmuş mektup arkadaşları. Biz de öyle bir hissiyatla mı okuyoruz acaba bloglarımızı?
 Birbirimizden haber alırken, bir şeyler öğrenirken, gösterirken mektup arkadaşlığı yanımızı mı dolduruyoruz?
Ben blogumu açarken çok heyecanlıydım.
Düşünüyordum ki, şimdi yazdıklarımı benim dışımda birileri okuyacak, anlayacak ya da acaba nasıl anlayacak?
Sonra yazmaya başladım.
Şunu da belirtmem lazım; Benim benbir adında kategorileri akla zarar, müstakil bir sitem bile vardı 3-4 yıl kadar önce. Orada benbirin bütün versiyonları vardı.(okurum, yazarım, düşünürüm, gezerim, çizerim, keserim, dikerim, gencim, kadınım, çocuğum vs...) O zaman 3 numaralı yavrum henüz doğmamıştı ve ben sıkıntılı bir hamileliği bu siteyi doldurarak, her kategoriye akıl almaz bir biçimde yazılar ekleyerek geçirmiştim...
Sonra ne mi oldu? Bir gün bir baktım sitemi bir kişi bile okumuyor. Yanlış anlamanızı istemem, yani büyütecek bir şey yoktu tabiiki... şimdilerde olduğu gibi vasat yazılar yazıyordum...
Ama insan bir şeyler bekliyor işte...
O zaman ne anlamı var dedim bunca emeğin. Ve sitemi resetledim.
Bu durum etkileşimsiz, yani sizsiz anlamsız geldi bana...
Ama blog böyle görünmedi gözüme. Onca hüsrandan sonra yine de  korkmadan adım attım bu âleme...
Burada samimi insanlar gördüm.
Paylaşmanın verdiği hazzı ve rahatlığı blogumda bulabileceğime inandım.
Evet çok yazı yazdım, çok yazımı sildim. Hayat da öyle değil mi?
Habire yazıyoruz, bir yandan siliyoruz...ya da öyle yaptığımızı zannediyoruz.
Hayat işte...kekler, pastalar, börekler hep bahane aslında değil mi mektup arkadaşlarım.
Asıl siz neler yaptığınızdan haber verin:) gibi bu âlem...
Dikilenler, sökülenler, boyananlar, süslenenler, püslenenler...daha neler neler...eğer bir şeyler duygu ile yazılmasa kartpostaldan ne farkı var?
Zaten her yer ağzına kadar fotoğraflarla dolu...sizce bunu belirtmeye hacet mi var?
Kişi isterse, ruhsuz milyonlarca resme saniyelerle ulaşabilir...ama bloglarda ki resimlerin, yazıların  bence bir ruhu var.
"Şunu şöyle yaptım" derken hissedilen ve asla bir kenara koyulamayan paylaşım ruhu...
.....
Blogcu olmak özel bir şey...
Kesinlikle zaman alan, kimi zaman; zaman çalan gibi görünen, ama kazandırdığı duygulara bakınca bu zamanda kolay kolay edinemeyeceğimiz cinsten bir şey.
Blogcu olmak güzel bir şey...
Belki hiç kimsenin fark edemeyeceği bir ayrıntıyı; takıldığı halde yakışmış denmeyen bir tokayı, sevdiğiniz gömleğin kolunda 100 yıl dursa kimseden ses çıkması muhtemel olmayacak bir düğmeyi, yendiği halde beğenildiği söylenmeyen bir reçeli...göstermek ve fikir almak...bazen takdir almak...güzel şey değil de nedir? Güzeldir blogcu olmak.
Okumak da güzeldir, yazmak da...
Şu gitgide yalnızlaşan insanların arasında, birilerinin kendisini anladığını bilmek, anlaşıldığını düşünmek ise muhteşemdir...
...
Eskilerin aldığı hazzı alır mıyız bilemiyorum ama sizleri seviyorum blog arkadaşlarım.
Pulumuz zarfımız yok lâkin...biz bence iyi birer mektup arkadaşıyız...Birbirini merak eden, hasta olunca dua eden, üzülünce üzülen, sevinince sevinen...
takdir eden...fikir veren...anlayan...
Sizce?
Biz neyiz?
Sevgilerimle...
Hoşçakalın.