Sorular...sorular...

Yoğunum bu günlerde.
Fazlaca...veya haddinden fazla...
Şikayet ediyor çevremdekiler.
İçin için kızanlar bile var, görüyorum.
Yoğunluk nedir diye düşünüyorum...
Aslında rahatsız oldukları şey; bedenimiz yanı başlarında da olsa, aklımızdan geçenlerden dolayı ruhumuzun onlarla olan iletişiminin kesilmesi sanıyorum...
Dalıp gitmek,
sorularını iki kere tekrar ettirmek...bu sinir-şikayet halini kat kat arttırıyor.
Oysa yanlarındayım.
Yakınlarındayım.
Yapmam gerekenleri eksiksiz yapmaya çabalarken buluyorum kendimi...
Ama bir konuda haklılar sanırım, aklım başka işlerde...
Ruhum bedenimin dışında geziniyor.
Bunu anlatmak çok zor...
İşte bu durumlarda da "ruhu" düşünüyorum...
Nasıl yaratılmış, ne ilginç bir varlıktır "ruh"...
Tabi bilgi yönünden çok sınırlı konular olduğundan, dalıp gitmeler çoğalıyor.
Eeee, tahmin edeceğiniz üzere şikayetler de:)
...
Okuduğum bir kitapta kayboluyorum...gün içinde aklıma gelen satırlar beni de içine çekiyor.
...
Gelen misafirimin, televizyon olmayan ve haber izlenmeyen evimde, internetten (zorla) açtırdığı haber kanalından yükselen cinnet haberiyle 3 gün uyuyamıyorum...
Kendimi o eve taşıyorum...
Düşünmeden edemiyorum...
Silkinmeye ve düşünmemeye çalışırken yoruluyorum...
...
Kabe'den haber getiren bir arkadaşımı dinlerken, hissettiklerini hissetmeye çabalarken...hüzünleniyorum...
Kendi buluşmamı diliyorum.
Zamanını bilemiyorum...
...
Bazen gün içinde faklı iki-üç görüşme yaparken, yaşadığımız hayatın ne denli yalan ve hızlı olduğunu hissedip; "Dost"larla vakit geçirmenin "ruh"a en iyi gelen şeylerden biri olduğunu fark ediyorum...rahatlıyorum...buluşamasamda "var olduklarını bilmek bile güzel" diye fısıldıyorum...
...
Yoğunum bu günlerde...
Ruhum ağır işçi.
Durmaksızın düşünüyor.
Cevabını bulmaya çalıştığı birkaç soru var.
Henüz başarabilmiş değil...
Belki de hiç başaramayacak.
Belki de bu soruların net ve bilinen bir cevabı hiç olmadı, olmayacak...